Langs de Chinese grens de binnenlanden in

Eigenlijk willen we de ochtend starten met een bezoek van de waterval in de omgeving van Tavan. De mensen van de homestay zeggen dat het met de auto wel bereikbaar is, via een hele slechte weg. Daar denkt mister Dat blijkbaar anders over. Hij blijft maar vriendelijk lachen als we over de waterval beginnen, maar we rijden duidelijk de verkeerde kant op. Dan maar geen waterval. Onderweg komen we door de stad Lao Cai, een grensplaats met China. Mister Dat heeft blijkbaar bedacht dat we dat vast leuk vinden, en parkeert de auto naast de grens. Inderdaad leuk om te zien. Aan de overkant van de rivier ligt China. Over de brug is er alleen verkeer te voet. Sommigen met een fiets, die vaak op inventieve wijze is uitgebouwd om zoveel mogelijk te kunnen vervoeren. Nu hebben we inmiddels al aardig wat gezien van wat er op een scooter vervoerd kan worden. Variërend van een paar varkens achterop tot een halve kwekerij tot een bezemwinkel. Op de uitgebouwde fietsen zien we vooral veel hele grote dozen. Misschien heeft het iets te maken met de enorme winkel met goedkope spullen die we even later inlopen.   Vanuit Lao Cai gaan we steeds meer de binnenlanden in, op weg naar onze eerste echte  homestay. Het verkeer neemt steeds verder af, op een gegeven moment zijn er zelfs vrijwel geen scooters meer. Ook mister Dat, die altijd alles feilloos weet te vinden, moet nu hulptroepen inschakelen. We wachten even langs de weg, en worden dan keurig opgehaald door een jonge vrouw op de scooter. We slaan een paadje in dat je inderdaad zo nooit zou kunnen  vinden. Laverend op een soort dijkje tussen de vijvers komen we aan. Weer een heel ander landschap hier. (Vis?)water en bomen als uitzicht. We worden direct uitgenodigd om ietsje verderop kennis te maken met de familie. Een prachtig huis waar we gastvrij worden ontvangen met thee en bananen. De jongedame runt samen met haar man de homestay. Ze woont met haar schoonouders en haar dochtertje daar. Het meisje van 10 maanden vindt ons duidelijk erg eng. De hele dag kan er geen lachje vanaf, en als je dichtbij komt begint het lipje al verdacht te trillen. De jongedame zegt dat we wel een stukje zouden kunnen wandelen. Hun bedrijf is een kaneelplantage. Nu snappen we waarom het direct naar kaneel rook toen we uitstapten! Onderweg komt er een man uit zijn huis, en wenkt ons naar binnen. Schoorvoetend lopen we het prachtige huis binnen. Zijn vrouw is bezig met boomstammen van hun bast te ontdoen. Later begrijpen we dat de bast het deel is waar de kaneel van gemaakt wordt. We krijgen direct thee aangeboden. De man vertelt in een soort ADHD- manier honderduit, we snappen er maar weinig van. We lopen terug naar onze eigen plek. Jorn is uitgenodigd om mee te gaan vissen. En dat heeft succes! Na heel veel "doggy-fish" (zo noemen ze de vis die te klein is en die de honden krijgen...) komt er een hele grote aan de haak van Jorn!

De grote vis wordt niet geserveerd, maar wel een paar kleine. Met twee Duitse gasten schuiven we aan bij de familie. Met zijn allen op de grond, rondom een hele serie potten en schalen. De drank die erbij hoort wordt rijkelijk ingeschonken en na het aftellen vanaf 3 tegelijkertijd opdronken. Pas later horen we wat het voor drank is. Het blijkt dat het de drank is die we eerder in een restaurant zagen, in een pot met een cobra er in.....