De verboden stad

Bij binnenkomst op het vliegveld van Hanoi valt op dat alle computerschermen op zwart staan. En het ziet zwart van de mensen. De bij aankomst zo rustig en georganiseerd ogende hal is nu veranderd in een chaos. Waar moeten we inchecken? Niemand lijkt het te weten. Als we beter kijken zien we dat het personeel aardig in de stress is. Ze lopen met stapels papieren en telefonerend met twee telefoons tegelijk proberen ze te redden wat er te redden valt. Uiteindelijk staan we meer dan 1,5 uur in de rij. Tickets en bagagelabels worden allemaal handmatig uitgeschreven. Het hele computersysteem ligt blijkbaar plat. Het lukt om het vliegtuig gevuld te krijgen en om kwart voor 11 in de avond landen we in Hue. Maar snel een taxi genomen naar het hotel, die blijken hier verbazingwekkend goedkoop. Voor nog geen 10 euro zijn we er. Ondertussen hebben we wel honger gekregen. Net als we bedenken nog even op straat te willen kijken naar voedsel, blijkt dat de hotelkamers voorzien zijn van lekker fruit. O.a. de paarse drakenvrucht, bananen en passievrucht. Dus zitten we rond middernacht aan het fruit.

De kamers zijn heel prettig en het ontbijt is echt goed. Vooral Eline geniet daar erg van. Na een duik in het zwembad gaan we lopen naar de citadel. De keizers van Vietnam leefden hier van begin 1800 tot 1945. Het geheel ommuurde , vierkante stadsdeel is opgezet volgens Chinese traditie. Met een verboden stad, net als in Peking. Ook het systeem van Mandarijnen werd hier ingevoerd, compleet met examens om de begeerde functies te krijgen. Ondertussen loopt de temperatuur aardig op en moeten we regematig even zitten en drinken.  Later blijkt het rond de 37 graden te zijn geweest. De omtrek van het vierkant is 10 kilometer. Dat lopen we niet helemaal, veel gebouwen zijn ook vernietigd in de oorlog. Maar er zijn er een paar prachtige overgebleven! Inmiddels is het halfverwege de middag en hebben we behoefte aan een lunch. Maar als we uit de citadel lopen blijkt dat er veel park en waterkant is, maar heel weinig eettentjes. Myrthe ziet erg wit en lijkt nogal bevangen door de warmte. We lopen een eind terug naar de plek waarvan we weten dat er in ieder geval 1 goede tent zit, ( dus waarschijnlijk met airco). Inderdaad zitten we daar even later lekker aan de croque monsieur. Myrthe is misselijk en eet nauwelijks. Dus ga ik met de kinderen per taxi terug naar het hotel. Kosten nog geen 2 euro. Een duik in het zwembad helpt om weer een beetje mens te worden. Maar de kinderen hebben geen zin meer om nog iets te bekijken. Dus gaan Werner en ik eerst naar het station om treinkaartjes te kopen. Vervolgens willen we de beroemde pagode van Hue ( met 7! Verdiepingen) wel bekijken. Het is al donker, maar op de plaatjes ziet hij er mooi verlicht uit. Aangezien het zo'n 5 km uit het centrum is nemen we een taxi. Als we op de plek aankomen is het er stikdonker en er is helemaal niemand. We zien net een silhouet van de pagode. Snel vragen we de taxi-chauffeur om te wachten, want ook taxi's zijn hier niet. We doen nog een poging om de toren met een tijdopname en een zaklampje te vereeuwigen, maar dat levert geen mooie plaatjes op. Dan maar weer terug naar het hotel en met een sateetje besluiten we de dag.