Weerzien

Het nemen van de trein is een belevenis op zich. Voor deze treinen die over lange afstanden rijden reserveer je een bed of een stoel. In het station is een soort wachtkamer. Ongeveer 10 minuten voordat de trein komt, gaan de deuren naar het perron open en gaat iedereen die de betreffende trein neemt het perron op. Daar staat aangegeven waar het rijtuig stopt dat je hebt geboekt. Het gaat er allemaal heel rustig  aan toe. De trein rijdt op dezelfde hoogte als het perron, dus met rugzak is het even omhoog hijsen. Van binnen is alles oud en vies, behalve de airco, die werkt uitstekend. We maken een rit van 2,5 uur naar Danang, door de bergen en langs de zee. Het levert prachtige uitzichten op. Voor het eerst ziet Myrthe haar "doorzichtige zee" ! Regelmatig staat er een hokje langs het spoor, waar de seinwachter vol overgave zijn vlag omhoog steekt. Soms uitgerold, soms, opgerold. Het zal wel een betekenis hebben. In Danang lijkt de situatie net zo rustig als in Hue. Tot we bij de uitgang komen waar series schreeuwende taxichauffeurs staan. Aan de voorkant van het station is het een krioelende mensenmassa. Wij willen eerst naar de WC, dat is wel een uitdaging. Het enige fijne is dat er stromend water is. Verder is alles heel vies en het stinkt verschrikkelijk. Taxi's rijden af en aan en er is geen bus te bekennen. Nou dat is duidelijk dan. Met onderhandelen weet Werner er nog net wat af te pingelen, ongeveer 16 euro voor de ongeveer 30 km die we moeten afleggen naar Hoi An. De meter loopt mee, dus nu is het natuurlijk de sport of we goed gegokt hebben door een vaste afspraak te maken. De taxichauffeur blijkt niet erg thuis in Hoi An, ondanks enkele keren vragen rijden we zeker een kwartier door de plaats rond. Maar uiteindelijk vinden we ons hotel. Een kleinschalig complexje aan de rivier. Het ziet er heel mooi uit. we worden uitgebreid ontvangen met koude thee en pannenkoek. Onze kamers zijn bijzonder, de luxe badkamer is in de open lucht! Na een test van het zwembad gaan we snel het stadje in. We hebben niet geluncht dus nu wel zin in wat. vooral Eline geeft graag aan dat het echt tijd is om te gaan eten. We lopen prachtig langs de rivier door een klein straatje die een beetje aandoet als mini-boulevard. Er zitten nog 1 of 2 hotels en een paar restaurantjes, maar we lopen door richting het oude centrum. De eerste tent waar we de kaart bekijken valt ons tegen. Het prijspeil ligt zeker 4 x zo hoog als wat we gewend waren. Doorlopen dus. Een eind verde zien we een heel leuk ogend restaurant. Met veel sfeervolle Vietnamese lampionnen. Eerst denken we dat het dan helemaal duur zal zijn, maar de prijs is ongeveer een derde van wat we eerder zagen. Dus wel goed. En ze hebben spaghetti carbonara en daar heeft Eline toevallig net zin in. We zijn net bezig met bestellen als we andere mensen zien binnenlopen, en wat schetst onze verbazing: het zijn de Nederlanders waar we in TaVan het heel gezellig mee hebben gehad. Dus de tafels weer aan elkaar geschoven en bijpraten over wat we allemaal hebben beleefd. En deze keer spelen de kinderen geen darts, maar staat er een biljart. Al pratende blijkt dat ze in het andere hotel in het straatje aan de rivier zitten. Erg toevallig! Na het eten gaan wij terug naar het hotel en nog even lekker in het donker zwemmen.